Ονειρεύτηκα πως περπατούσα στην αμμουδιά με το Θεό και ψηλά στον ουρανό φωτίζονταν σκηνές απ' τη ζωή μου. Για κάθε σκηνή στην άμμο υπήρχαν δύο χνάρια: Τα δικά μου και του Θεού.
Όταν η τελευταία σκηνή της ζωής μου φωτίστηκε μπροστά μου γύρισα πίσω και είδα πως πολλές φορές στη διαδρομή της ζωής μου δεν ήταν δύο τα χνάρια αλλά ένα και βλέποντας καλύτερα πρόσεξα ότι αυτό συνέβαινε πάντα στις πιο δύσκολες και λυπημένες στιγμές της ζωής μου.
Στενοχωρέθηκα και είπα στο Θεό: «Κύριε, είπες πως αν έπαιρνα το δρόμο σου θα ήσουν πάντα δίπλα μου αλλά βλέπω ότι στις ποιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου υπάρχουν μόνο τα δικά μου χνάρια στην άμμο. Τις στιγμές που σε χρειαζόμουνα περισσότερο Εσύ με εγκατέλειψες».
Και ο Θεός μου απάντησε: «Αγαπημένη μου, σ' αγαπώ τόσο πολύ και ποτέ δε θα μπορούσα να σ' εγκαταλείψω.
Στις δύσκολες στιγμές της προσπάθειας και του πόνου...
όταν στην πορεία μας είδες πως δεν ήταν δύο τα χνάρια στην αμμουδιά,
ήταν γιατί σε κρατούσα στην αγκαλιά μου».
Στενοχωρέθηκα και είπα στο Θεό: «Κύριε, είπες πως αν έπαιρνα το δρόμο σου θα ήσουν πάντα δίπλα μου αλλά βλέπω ότι στις ποιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου υπάρχουν μόνο τα δικά μου χνάρια στην άμμο. Τις στιγμές που σε χρειαζόμουνα περισσότερο Εσύ με εγκατέλειψες».
Και ο Θεός μου απάντησε: «Αγαπημένη μου, σ' αγαπώ τόσο πολύ και ποτέ δε θα μπορούσα να σ' εγκαταλείψω.
Στις δύσκολες στιγμές της προσπάθειας και του πόνου...
όταν στην πορεία μας είδες πως δεν ήταν δύο τα χνάρια στην αμμουδιά,
ήταν γιατί σε κρατούσα στην αγκαλιά μου».
πηγή:http://synaxari-synaxari.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου